Die sedewet met sy beloftes en dreigemente leer ons wat die ware diens aan God behels en wys ons ons sondigheid aan. Daardeur leer ons volmaakte geregtigheid. Die wet van God reël nie net die uitwendige lewe nie, maar lê beslag op die héle lewe. Christus, as die beste Uitlegger van die wet, het die Fariseërs se verdraaide vertolking daarvan weerlê.

In hierdie hoofstuk weerlê Calvyn die besware wat teen oordeelsvryheid aangevoer word. Hy bespreek die volgende besware: 1) dat sonde vermy kan word, 2) dat straf en loon hul betekenis verloor as die mens nie self kan kies nie, 3) dat alle mense dieselfde natuur sou hê indien hul nie ‘n keuse tussen goed en kwaad gehad het nie, 4) dat vermanings tevergeefs is as ‘n sondaar nie self daarop kan reageer nie en 5) dat die mens self alles kan volbring wat in die wet en die Skrif geëis word.

Sedert die sondeval is die mens onder die heerskappy van die sonde en is die mens se wil onbekwaam om enigiets goeds te doen. Is die mens dan van alle vryheid beroof? Die filosowe en sommige vroeë kerkvaders het nie so gemeen nie. Hul het die woord oordeelsvryheid gebruik: die vermoë om tussen goed en kwaad te kan kies. Maar die mens kan slegs sy ware self in die spieël van God se Skrif sien.