Die heiligheid van die kerk is een van haar eienskappe. Die ander is eenheid, universaliteit en spastisiteit. 

Die heiligheid van die kerk is die heiligheid wat sy in eenheid met sy liggaam as liggaam van Christus het. Die heiligheid van die kerk is die heiligheid van Christus en die heiligheid van die kerk is net in Christus alleen. Die kerk het geen heiligheid van haar eie nie (1 Kor. 1:2; 1 Kor. 3:16, 17; 1 Pet. 2:9).

Hierdie heiligheid is die kerk sʼn in beginsel; heiligheid behoort aan die kerk en elke lid van die liggaam as iets wat deur die dood van Christus verkry is. Dit sal aan elkeen gegee word, en word aan elkeen gegee wat Christus deur geloof tot eenheid met Hom bring en wat deur Hom geheilig word.

Ons sien die heiligheid van die kerk in verskeie opsigte. Wanneer ons besef dat heiligheid “afgesonder” beteken, sien ons die heiligheid van die kerk in die skeiding van die sigbare kerk van die wêreld. Dit is ʼn afsonderlike koninkryk met sy eie koning, met verskillende gewoontes en ʼn ander hoop (1 Pet. 2:9).

Heiligheid is in die wêreld inderwaarheid die grense om die kerk. Die kerk het nie politieke grense of grense wat deur taal en ras bepaal word nie. Dit is heiligheid wat die grens tussen kerk en wêreld trek. Daarom moet hulle wat nie heilig is nie uit die sigbare kerk gesit word en daaruit geweer word.

Heiligheid is ook die oorsaak van voortdurende waarin die kerk haar bevind. Die kerk staan altyd teenoor wat onheilig is. In die eerste plek teenoor haar eie lidmate wat geveinsd is en vleeslik lewe, en sy getuig ook teen die boosheid van hierdie wêreld wat deur sonde vervloek is.

Solank die kerk na heiligheid streef, sal daar konflik tussen kerk en wêreld wees (Joh. 15:18-20). Die heiligheid van die kerk is nie haar eie nie. Haar heiligheid is die heiligheid van God wat in haar skyn (1 Pet. 1:15, 16). Dit is wat die goddelose haat en teenstaan (Joh. 3:19; Rom. 8:7).

Die heiligheid van God word in die kerk sigbaar in die heiligheid van die lede van die kerk. Hulle word “heiliges” genoem omdat God in sy genade sy heiligheid geskenk het en hulle geroep het om heilig te wees soos Hy heilig is. Hulle heiligheid kom na vore wanneer hulle hulle van die bose en van die boosheid afskei (2 Kor. 6:14-7:1).

Dit beteken nie dat daar geen sonde in gelowiges en in die sigbare kerk is nie. Daar is inderdaad baie vleeslikheid in die kerk en baie sonde onder haar lidmate. Hieroor treur ons (Ps. 51:5; Ps. 119:53, 136). Daarom moet die heiligheid ʼn saak wees van geloof, en nie van aanskouing nie. Ons glo dat die kerk heilig is, al is dit in die wêreld.

As ons net wat ons sien aanvaar, sal ons ongetwyfeld oor die kerk wanhoop, want ons sal die baie sondes van die lede sien. As ons glo dat die kerk heilig is, kan ons seker wees dat sy voor Christus gestel sal word “verheerlik, sonder vlek of rimpel of iets dergeliks; maar . . .  heilig en sonder gebrek” (Ef. 5:27).

Laat ons dan in lewe en in gebed, as lede van die kerk, die heiligheid soek waarsonder niemand die Here sal sien nie (Heb. 12:14).