Dawid weet goed dat Natan se beskuldigende vinger op sy hart gerig is. Saam met al die skaamte wat hy moes gevoel het, is hierdie oomblik die begin van die bevryding. ʼn Jaar van bedrog en ellende het nou tot sy einde gekom. Hy het tot die insig gekom dat hy nie net ʼn vrou afgerokkel en ʼn soldaat se dood veroorsaak het nie, maar ook dat hy teen die Here gesondig het.

Om sonde te probeer wegsteek kan mens siek maak. Terwyl wanneer iemand jou skuld vir jou uitwys, die begin van genesing kan wees.

As Dawid tot die insig gekom het dat hy sy sondes nie meer kan verberg nie, sê hy:

Ek het gesondig teen die HERE.

Onmiddellik daarna spreek Natan die verlossende woorde:

So het die HERE dan ook u sonde vergewe.

Ons is geneig om te dink: dit gaan alles darem net te maklik. Jy hoef slegs te sê dat jy berou het en dis verby. As ons so dink, sien ons iets baie belangriks oor die hoof: vergewing is vir ons ’n groter probleem as vir God. God staan altyd klaar met sy genade van vergewing, maar Hy moet dikwels so lank vir ons wag om dit te kom vra. Ons vat so lank om sy genade te aanvaar en te lewe van vergewing. Ons wag partykeer, net soos Dawid, ʼn jaar of nog langer. Ons probeer ons sondes te verberg en skuil agter ʼn masker.

God hou ons sondes in gedagte as ons hulle wil probeer vergeet. Maar Hy wil ons sondes vergeet as ons vir Hom wil vertel waarin ons gesondig het. Die verskil tussen weggesteekte sondes en vergeefde sondes is ons skuldbelydenis. Alleen as ons die skuld bely het is dinge weer reg tussen God en ons. En dan ook heeltemal. En onmiddellik.