Ons is sulke swak mense dat ons gereeld ons geloof as 't ware verloor. Kleingelowiges. Dit beteken nie dat ons geloof op sulke oomblikke slegs flouerig brand nie, maar dit is eenvoudig vir 'n tydjie nie daar nie. Die geloof is weg.

Dit is byvoorbeeld die oomblikke wanneer ons Christus bietjie links laat lê en om te doen waarvoor ons self lus is. Die oomblikke wanneer ons groot twyfels het in die bestaan van 'n God soos Hy in die Bybel aan ons voorgehou word. Of die oomblikke van swaarmoedigheid waarin ons die idee koester dat God ons nie meer wil hê nie.

My mening is, dat ons in sulke gevalle eerlik moet sê: die geloof is weg. Dit is beter as wanneer mense byvoorbeeld die volgende goedbedoelde trooswoorde sê: 'Jou geloof is nog daar, jy voel dit net nie, jy beleef net nie jou geloof nie'. Want wat beteken so 'n opmerking vir my? Hulle sê dat ek nog glo. Hoe weet hulle dit? Ek ervaar mos self niks daarvan nie!

Die gereformeerde belydenis (Heidelbergse Kategismus Sondag 23 en Dordtse Leerreëls V) gee my meer troos. Hulle leer my om nie op eie geloof te vertrou nie. Hulle leer my eerder om in geloof op God se genade te vertrou. God, wat sondaars terugroep. God, wat sy uitverkorenes nie laat verlore gaan nie. God, wat ongelowiges tot orde roep deur die onweerstaanbare krag van sy Heilige Gees.

Troos⤒🔗

Dit is die beste troos vir mense wat in 'n depressiewe bui God nie meer raaksien nie, om hulle te vertel dat God hulle nog steeds raaksien. Vertel hulle dat jy dit glo. Vertel hulle dat jy nie glo in hulle geloof nie, maar dat jy glo in 'n God wat sterker is as ons ongeloof.

As jy naamlik sou sê: 'Ag, jy voel miskien nie so nie, maar jou geloof is wel eg', dan ontneem jy sulke mense die steun van die geloof. Dit lyk dan immers asof jy kan glo, sonder om iets te voel. So 'n geloof is waardeloos!

Nee, wees eerlik: 'Jy sê dat jy nie glo nie? Dit is seker waar. Laat ons God dus aanroep, dat Hy die geloof weer aan jou sal teruggee'. Want ons God is mos so? Ons weet tog dat Jesus die verlorenes opsoek?

Vermaan←⤒🔗

Na my mening is dit ook die beste vermaning vir mense wat in 'n sondige bui God bietjie wil vergeet. Moet asseblief nie vir hulle sê dat hulle êrens tog nog glo nie. Want 'n mens kan dit glad nie raaksien nie! Vertel liewer aan hulle dat God hulle nie vergeet nie. En Hy roep hulle. Om hul te bekeer en gelowig aan Hom te onderwerp.

As jy naamlik sou sê: 'Dit blyk nie uit jou dade nie, maar ek weet dat jy glo', dan ondersteun jy sulke mense in hul goddelose lewenstyl. Dit lyk dan immers asof sonde ongevaarlik is: jou geloof kan rustig so bly voortbestaan. In werklikheid hoef daar nie regtig iets te verander nie.

Nee, wees eerlik: 'Jy sê dat jy glo? Dit moet jy sigbaar maak, want soos jy nou leef, dink ek nie dat God jou glo nie'.

Dit lyk ook vir my die beste dat ons dit aan onsself kan voorhou in tye van twyfel. Nie die goedkoop troos van 'Ag, almal twyfel wel 'n slag; twyfel hoort by 'n lewendige geloof', nie. Want van die lewendige geloof sien ek eintlik maar min. Maar van die twyfel sien ek juis baie!

Wees dus eerlik met jouself: die twyfels kan jou geloof stukkend maak. En jy kan nooit op eie krag bo die twyfel uitkom nie. Vra dus die Here of Hy jou wil help om teen die ongeloof te veg. Want dit is mos wat dit is: ongeloof. En soek jou ondersteuning ook verder by Hom: laat sy Woorde op jou inwerk. Laat jou deur die Heilige Gees oortuig van die waarheid van die evangelie.

Jy kan jou geloof verloor. Moet dus nie glo in jou eie geloof nie. Maar glo in die Here. Slegs Hy kan daarvoor sorg dat ons Christus nie verloor nie. Dit mag jy vas en seker glo!